Rurka intubacyjna należy do artykułów bezpośrednio ratujących życie oraz ułatwiających pacjentowi podaż powietrza. Służy do zachowywania drożności dróg oddechowych w sytuacji, gdy pacjent nie może oddychać samodzielnie lub gdy jest to utrudnione, np. z powodu uszkodzeń mechanicznych. Z uwagi na pewien stopień inwazyjności zabiegu i możliwość wystąpienia powikłań, intubację z wykorzystaniem rurki przeprowadza się wyłącznie w ściśle określonych sytuacjach, gdy inne możliwości przywrócenia normalnego oddychania nie przyniosły efektu lub gdy jest to niezbędne dla przeprowadzenia zabiegu. Jakie są rodzaje rurek intubacyjnych i jak je prawidłowo stosować?
Czym jest rurka intubacyjna i jak jest zbudowana?
Rurka intubacyjna to obustronnie gładka rurka z tworzywa sztucznego. Wprowadza się ją do tchawicy pacjenta przez nos lub przez usta. Na końcu rurki intubacyjnej najczęściej znajduje się makiet uszczelniający, dzięki któremu mamy pewność, że pozostanie ona na swoim miejscu. Po raz pierwszy prototypy obecnych rurek intubacyjnych stosowali brytyjscy lekarze polowi w trakcie I wojny światowej, celem ratowania życia i ustabilizowania stanu pacjentów z niewydolnością lub niedrożnością oddechową, spowodowaną najczęściej urazami w obrębie twarzoczaszki.
Rurka intubacyjna ma okrągły przekrój. Z boku, po widocznej stronie, znajduje się informacja o wymiarach rurki (średnica wewnętrzna i zewnętrzna oraz długość). Dodatkowo na ścianie rurki widoczna jest podziałka, umożliwiająca precyzyjne określenie, na jakiej głębokości się ona aktualnie znajduje. Koniec rurki umieszczany w tchawicy jest ścięty po skosie i najczęściej znajduje się tam mankiet uszczelniający. Wypełnia się go obojętnym gazem lub solą fizjologiczną dzięki niewielkiemu przewodowi, również przymocowanemu do rurki. To właśnie na mankiecie może być także umieszczony dodatkowy otwór umożliwiający oddychanie na wypadek, gdyby główny został przytkany (np. przylegając szczelnie do ściany tchawicy). Drugi koniec rurki wyposażony jest w uniwersalny łącznik, dzięki któremu rurkę można podpiąć do aparatury wspomagającej oddychanie. Dodatkowo na całej długości rurki umieszczona została linia widoczna w trakcie badania RTG, umożliwiająca lokalizację przewodu.
Rodzaje rurek intubacyjnych
Rurki intubacyjne podzielić można ze względu na kilka podstawowych kryteriów. Obecnie rzadko używa się już rurek wielorazowych – najczęściej spotykane są jednorazowe, wykonane z nie powodującego uczuleń silikonu lub plastiki. Wielokrotnego użytku są natomiast prowadnice, służące do wymiany rurek.
Wyróżniamy rurki intubacyjne do wprowadzania przez nos lub przez gardło. Te pierwsze są węższe i dłuższe, z uwagi na specyfikę środowiska, w jakim mają funkcjonować. Standardowo rurki do intubacji dzieli się ze względu na rozmiar. Średnice wahają się od 2,5 mm (w przypadku wcześniaków) do 10 mm (dla dorosłych mężczyzn). Kolejne rozmiary różnią się o 0,5 mm. Natomiast długość rurki wynosi od 10 do 35 cm. Głębokość jej umieszczenia określa się zgodnie z ogólnoświatowymi kryteriami - od linii warg, zębów lub dziąseł dla dorosłych oraz z zastosowaniem wzoru matematycznego uwzględniającego wzrost dla dzieci.
Na https://mercant.pl/rurki-intubacyjne,c118,pl.html znajdziesz szeroki wybór rurek intubacyjnych. W zależności od rodzaju wykonywanej działalności, warto zaopatrzyć się w najodpowiedniejsze dla specjalizacji artykuły.
Prawidłowa intubacja przy użyciu rurki
Do wprowadzania rurki do tchawicy służy laryngoskop. Przy jego pomocy można określić prawidłowe jej położenie. Po wykonaniu procedury niezbędna jest weryfikacja. Przy pomocy stetoskopu sprawdza się, czy rurka na pewno znajduje się w drogach oddechowych a nie w przewodzie pokarmowym. Należy również zweryfikować jej drożność, a tym samym użyteczność.
Do intubacji używa się największego możliwego rozmiaru rurki, co zapewnia niemal naturalny poziom wentylacji. Wszelkie działania należy jednak podejmować bardzo ostrożnie – rurka o zbyt dużej średnicy może uszkodzić tchawicę i krtań, natomiast zbyt mała nie pozwoli na dostateczny przepływ powietrza, zwiększając za to niebezpiecznie jego ciśnienie.
Każde wprowadzenie ciała obcego do organizmu wiąże się z pewnym ryzykiem. W przypadku intubacji z zastosowaniem rurki, najczęstszymi powikłaniami są uszkodzenia warg, zębów, podniebienia, gardła i strun głosowych. Do poważniejszych uszkodzeń dochodzi znacznie rzadziej, przeważnie u pacjentów długotrwale intubowanych. Tym niemniej zawsze w pierwszej kolejności należy rozważyć inną, mniej inwazyjną metodą zachowania wentylacji (np. worek ambu).
